Memories…
Door alle drukte kwam het er steeds niet van.. Nu, zo net voor de vakantie wel. Tijd dus voor mijn verhaal, mijn ervaringen opgedaan in Kaapstad.
Dat Kaapstad fantastisch is, heb ik vorig jaar al ervaren. Dus hier weer terugkomen voelde als thuiskomen. Ik heb genoten deze week. Genoten van uitersten. En ja, het is mij gelukt mijn grenzen te verleggen. Ik ben na 56 km gefinished in the 2Oceans marathon. Niet zomaar ‘the world’s most beautiful marathon’ genoemd. Hij is zijn naam meer dan waard.
En dan is het zover, iets na zessen ’s ochtends staan we met z’n allen nerveus te bibberen in het startvak. En dan wachten totdat het half 7 wordt. Ik kom op stoom na het horen van het traditionele Zuid-Afrikaanse volkslied, gevolgd door het volkslied ‘Nkosi Sikelele‘. Een kippenvel moment.
Was het zwaar? Ja en nee, de eerste 28 km zijn een soort van vlak, volgens de Afrikanen. Deze km’ers in ieder geval goed te doen. Lekker inlopen zeg maar. Met m’n loopmaatje en chef-kok Arjan hebben we deze eerste 28 km gezellig kletsend samen volbracht. Aangezien vanaf 28 km het echte klimwerk begint, en dit voor iedereen anders werkt tijdens het lopen, zijn onze wegen vanaf hier gescheiden. Ik ben fit en heb er zin in.
En dan zwaar maar waar en meer dan fantastisch, de klim naar Chapmans Peak. De dag ervoor heb ik relaxed genoten van het uitzicht. En op D-day zelf, geniet ik hardlopend nogmaals van dit prachtige uitzicht. Zit een kleine ‘maar’ aan, want genietend van dit fenomenale uitzicht zie ik een reflector op de weg over het hoofd, met een val als gevolg. En stom genoeg een val, die ik niet met m’n handen maar met m’n kin opvang… en dan heel onhandig op de volgende reflector terecht kom. Soort van jammer. Snel bij de eerstvolgende drinkpost m’n wond gespoeld en een pleister gescoord. Na deze verzorging ben ik aangehaakt bij twee ervaren lopers uit Kaapstad. De één loopt voor de derde keer, de ander voor de eerste keer. Beide kennen het parcour heel goed. Dus in de afdaling van Chapmans Peak, die behoorlijk stijl is, wordt ik terug geroepen. ‘Anneke, now we have to walk two minutes, otherwise you didn’t reach the finish. Oké, best wel goede tip. Dus met een aantal stevige wandelingen tussendoor komen we Hout Bay binnen. Weer zo’n geweldig uitzicht. Hier nog even gestopt bij de EHBO-post, maar helaas geen hechtpleisters o.i.d. op voorraad. Dus gewoon pleisters eraf en wond lekker laten luchten.
Vanaf deze 35 km is het bikkelen naar het marathonpunt. Bijkomen van de afdeling, in de warmte, en dan ook nog gemene klimmetjes onderweg. Tja en dan, nog 14 km te gaan. M’n maatjes krijgen het zwaar. Matt, die voor de derde keer loopt gaat in tempo terug. Samen met John klim ik naar de 46 km. Oh help wat zwaar. Alsmaar omhoog, zonder uitzicht en alleen maar bochten. Rustig blijven… Met wederom korte stevige wandelingen tussendoor klim ik omhoog, van bocht naar bocht. Zo sluipen de km’ers voorbij. Het publiek is super enthousiast en dit helpt mij weer in m’n ritme komen.
Op naar Kirstenbosch, ik weet dat Dana Korstenbroek daar ergens staat, weet niet precies hoe ver het nog is, maar gek genoeg helpt het dat je weet dat er een bekende langs de weg staat. Er volgen een paar zware kilometers. John kan het tempo niet vasthouden, dus ik ga op eigen kracht verder. Geen coach meer. Gestaag, kilometer voor kilometer ren ik, op naar de 56. De cola die we eerder onderweg ook al kregen smaakt niet echt meer. Water ook niet meer en die gelletjes eigenlijk ook niet meer. Net voor de 55 km weet ik dat mij nog een laatste klimmetje te wachten staat, dus verstandig dat ik ben wandel ik nog even stevig een stukje, zodat ik zo ‘fris’ mogelijk kan finishen straks. Niet wetende dat ik in dit klimmetje opgewacht wordt door Fred, de vader van Leslie. Die uiteraard alles doet om mij weer aan het lopen te krijgen. Best fijn, even een mentaal duwtje in de rug. Ik ben er bijna, ben een soort van blij.. euforisch of hoe je het ook noemt.
Net op het finishveld met nog zo’n 300 meter te gaan denk ik, zie ik onze supporters eerder staan, dan dat zei mij zien. Roepen dus maar en handen omhoog. Heerlijk dit moment. En dan over de streep, I did it. En dan weer over tot de orde van de dag, snel naar de EHBO tent, moet zeggen dat je daar niet echt blij wordt, niet iedereen heeft deze uitdaging even goed ten einde gebracht. Na een snelle check, wordt mij geadviseerd naar een ziekenhuis te gaan voor een hechting. Zo geschiede.
De dagen daarna, is het bijkomen en genieten van Kaapstad. Een hele bijzondere dag wordt de dinsdag, die dag bezoeken we één van de scholen van Mitchell’s Plain. Een aantal kinderen hebben we eerdere deze week al ontmoet op het vliegveld, waar we warm onthaald werden door 20 kids. En op vrijdag ontmoeten we 200 kinderen die meedoen aan de FunRun. Als onderdeel van het Holiday Program mogen deze kids meedoen aan de FunRun, vandaag juichen wij voor hen, morgen juichen zij voor ons.
Voor mij is het de tweede keer dat ik een school in een township bezoek. Onderweg verbaas ik me weer, hoe kan het toch zo zijn dat je als gekleurde wordt gedwongen in een township te leven. Een township achter de hekken, weinig groen, huizen van golfplaten met zwerfvuil en extreme armoede. En ook al zien we ook ‘gewone’ huizen en electriciteit, de waarheid is bitter. Leslie verteld hoe groot het verschil tussen de gekleurden en zwarten is. Na de apartheid hebben de zwarten een voorrangpositie. De overheid investeert veel meer in de zwarte townships en de kinderen krijgen daar bijvoorbeeld drie keer zoveel schoolsubsidie. Dit is de reden waarom het geld zo hard nodig is in de gekleurde townships en Leslie 10 jaar geleden gestart is met naschoolse opvang in vier scholen in Mitchell’splain.
Dit jaar bezoeken we Northwood Primary School, het gebied waarin de school ligt die we vorig jaar bezochten is niet veilig. Het is daar onrustig, de gangs zijn actief en vorige week is er een dodelijk slachtoffer gevallen. Helaas staat dat symbool voor het leven in Mitchell’s plain. Op het oog lijkt het er oké, de kinderen op school komen vrolijk over. Thuis is het anders, als de kinderen hun ouders nog hebben, zijn deze vaak aan de drank of drugs. Het leven speelt zich af op straat, en er zijn veel jeugdbendes actief. Meisjes hebben weinig toekomst, krijgen vaak maar jong kinderen zodat ze iig kinderbijslag ontvangen.
Deze dinsdag is alles even anders. De kinderen zijn trots en opgewonden dat ze bezoek krijgen van ons. We worden warm onthaald door de schooldirecte en mogen rondkijken in de klassen. De school ziet er kleurrijk uit, met veel muurschilderingen. De lokalen van de jongste kinderen zien er net als bij ons gezellig uit. De kids zitten rustig te werken, enigszins afgeleid door onze komst. De juf grijpt in, en dat werkt, de kinderen zijn enorm gedisciplineerd.
Run4Schools verzorgt op deze school net als op de drie andere scholen sportlessen tijdens school, naschoolse opvang en het foodprogramm. De kinderen krijgen elke dag op school een verantwoorde maaltijd. Vaak krijgen ze treurig genoeg na de vrijdag, pas weer maandag de eerstvolgende maaltijd.
Run4Schools maakt het verschil op deze scholen, door kinderen aan school te binden. Ze biedt kinderen een veilige plek, waar het ook nog eens leuk is om te zijn. Op dit moment is Run4Schools hard bezig om haar naschoolse activiteiten te verbreden, zodat er voor ieder wat wils is. Denk aan muziekles en computerles . En worden high potentials in de gelegenheid gesteld om bijvoorbeeld naar high school te gaan. Alles met als doel de uitstroom te beperken. Cijfers t/m heden laten helaas zien dat er van de 150.000 kinderen die instromen, uiteindelijk maar 45.000 de school afmaken.
Zoals ik als zei deze dinsdag is alles even anders, we sporten met de kinderen, dansen en dollen met ze. Één van de meisjes herkent met nog van vorig jaar, ze vraag direct naar Rients. Waarom hij niet mee is. Indrukwekkend dat ze dat nog weet. De kinderen zijn in hun element, meiden rennen op me af en pakken met stevig vast, blijven knuffelen en laten me niet meer los. Hunkerend naar aandacht.
Voor Run4Schools hebben we het ongelooflijke bedrag van € 40.000,56 bij elkaar gelopen. Iedereen die hieraan een bijdrage heeft geleverd nogmaals baie dankie! We hebben met eigen ogen kunnen zien hoe goed dat geld terechtkomt. En natuurlijk zijn donaties nog steeds welkom, voor als je er nog niet aan toe gekomen bent. Zoals ik heb ervaren en hier met jullie deel, maakt Run4Schools echt het verschil voor deze kinderen.
Tenslotte wil ik jullie als sponsoren, volgers, vrienden en buren bedanken voor jullie support! Zonder jullie had ik het niet gered.
Liefs Anneke
